É o segundo fin de semana de xaneiro e para nós o primeiro que imos a San Claudio neste novo ano. Alborexa cunha néboa mesta que impide mesmo ver a ría. Sen présa a brétema vaise desfacendo coma as galletas que esfaragullan no vaso de leite e non podes atrapalas coa culleriña. As cores xorden cunha nova viveza, cun brillo que semella de estreo.
Os restos do resío simulan purpurina en fieitos e herbas.
As flores de camelia escintilan coma as luces de Nadal.
Os paxaros expanden con xenerosidade os seus trinos por toda a parroquia. Contaxiada
por tanta enerxía camiño case ao trote ao tempo que cantaruxo contenta.
O día está fresco de máis e por momentos parezo unha fumadora
empedernida que cuspe fumarolas ao aire
límpido.
Atópome con varios gatos que deambulan en liberdade.
Todos están repoludos coma se, eles tamén, paparan demasiado nas festas.
Foto: Dolores Asenjo Gil
Un murmurio cantareiro acompáñame dende que saín da casa.
É a auga que corre, feliz tamén, por regos e gabias. O lavadoiro do Orxado
desbórdase con estrondo e as súas augas mansas seguen o camiño marcado.
Foto: Pilar Martínez Martinez
Só en Faxín de Arriba a auga enmudece. Percibo unha calma
case total crebada polo lene movemento das follas dos eucaliptos. Antes de
chegar á Capilla retorna o cantar da auga entre silvas e salgueiros.
E penso que a esta aldea tocoulle o premio do Sorteo Extraordinario
de Inverno 2025 da Lotería Nacional. O premio máis grande: a auga.
Dolores Asenjo Gil
.jpeg)
.jpeg)
