Emocións ao espeto, o novo libro de Dolores Asenjo

 

    Dolores Asenjo Gil naceu en Granada, casou cun ortigueirés, vive en Santiago e traballa na Administración pública. Pasea a cotío por San Claudio, onde viven os seus sogros, cos ollos ben abertos, para deleitarnos coa súa visión da parroquia da que xa temos dado conte neste Semanario local.

    Dende hai uns anos escrebe microrrelatos e textos breves de temática variada, gañou varios premios e este verán deléitanos cun libro onde recompila varias publicacións dos seus escritos en galego que nos engaiolan pola súa temática tan variada como o abano de inquedanzas que a levan a mergullarse na problemática da sociedade actual, sen esquecer as imaxes de onte que bulen no seu maxín.

    Moitos dos seus relatos deixan en nós un pouso de rebeldía contra os sucesos de violencia doméstica, como é Apertas traizoeiras, ou o de Unha chamada a destempo, que fala da indiferenza dos fillos que se decatan, cando xa é tarde, de que alguén agarda unha chamada telefónica para seguir vivindo…

    Cun ton ás veces retranqueiro fala do paso do tempo, da enfermidade, do cambio climático… problemas cos que convivimos habitualmente e que non nos son alleos.

    Son trinta e dous escritos ao longo de varios anos que agora ven a luz, cunha amalgama mesturada de sentimentos e delicadas vivencias que fan de fío condutor. Noventa páxinas cheas de tenrura e beleza nas que remata agradecendo ao seu home, Juan, o pequeno dicionario galego-castelán que un día lle regalou para que fose aprendendo a nosa lingua. Tamén da as grazas aos seus fillos, Marcos e Claudia (autora da portada), por ser para ela unha constante fonte de inspiración.

    Noraboa por esta entrega da nosa veciña, que recibimos con entusiasmo, recomendando a súa lectura neste verán.

por Luli Dopico

A autora, nosa veciña Dolores Asenjo Gil

Gaitas e drons, por Dolores Asenjo

f.: Dolores Asenjo

    Chegaramos cedo, así que eliximos un bo sitio para ver o desfile das nacións celtas, ou das bandas de gaitas que é como popularmente se coñece. Ata este ano, no que o festival se alongou, o paseo sincronizado das bandas polas rúas de Ortigueira era a o peche da programación.

    Familias con pequen@s, persoas maiores e outras de mediana idade, entre as que me conto, agardabamos na beirarrúa da avenida das Pontes. Botábase en falta máis xente nova, pero os horarios nocturnos e diúrnos en cuestións festeiras acostuman a ser incompatibles.

    O día lucía estupendo para o evento: ceo azul, airexa e un sol vergoñoso. Segundo o programa desfilarían un total de dez grupos encomezando pola Escola de Gaitas de Ortigueira. Escóitanse os primeiros sons e as cámaras dos teléfonos xa están dispostas para capturar melodías, traxes de veludo e un saber facer ancestral. Dubido entre facer foto ou gravar vídeo e cando me decido só consigo rexistrar o son xa marchando e aos integrantes da escola de costas. Coa Banda de Gaitas do Ortegal xa o teño claro e quedo satisfeita coa gravación. Toca a Banda de Ladrido e miro o ceo, que semella un mar, e decátome da presenza dun peixe estraño. É un dron de voo vagaroso, seguramente da organización do festival. Advirto que o aparello tamén chama a atención das gaivotas. Unha parella delas fai un voo de inspección con círculos cada vez máis estreitos pero gardando unha distancia prudencial. Logo, outras dúas gaivotas substitúen ás primeiras coma se as pescudas que aquelas fixeran precisaran ser confirmadas. Unha das gaivotas aproxímase un pouco máis, aínda que temorosa, e retrocede rápido. Non me custa empatizar coas pobres palmípedes e coas preguntas que de seguro lles asaltan: de que familia será este estraño exemplar? É unha ameaza para nós?

    De súpeto o son inconfundible das bombardas da Bretagne francesa faime volver ao desfile. Coa enleada das gaivotas perdinme a Banda de Gaitas Abelladeira, a Asociación Cultural Saiñas de Xove, Airiños de Fene, o Grupo Folklórico Trebeyu e a Banda de Gaitas La Laguna de Torollu. O desfile péchao a banda escocesa que escoito e miro coa atención que non puxen nas súas predecesoras.

    Por sorte o desfile é de ida e volta e dáme unha segunda oportunidade na que non se me ocorre alzar a cabeza ao ceo por se as gaivotas seguen coa súa teima. Dende a avenida Escola de Gaitas contemplo o programa completo e alégrome ao ver a un meniño que toca o tamboril e a unha meniña a pandeireta. A continuidade da música celta está garantida!

por Dolores Asenjo Gil