As casetas da feira chamáronme
poderosamente a atención cando cheguei a esta terra. Eu só coñecía os
rudimentarios postos de estrutura metálica de poñer e quitar e parecéronme
unhas construcións dunha beleza singular. Sorprendérame aínda máis que
pertenceran a particulares. Penso que esas ringleiras de pedra e fronte aberto,
agás unha delas que está pechada, con muros baixos a modo de expositores e teito
con estrutura de madeira e lousa ben merecerían un recoñecemento polo seu valor
etnográfico. Construcións con menos mérito contan coa etiqueta de ben de
interese cultural.
.jpeg)
Pero hoxe non quero facer
reivindicacións senón compartir unha descuberta. Teño datos empíricos que me
permiten afirmar que cando as xentes de San Claudio falan da feira, que se
celebraba o terceiro domingo de cada mes, se transforman. É unha metamorfose
lenta a medida que xorden á superficie as lembranzas soterradas nas súas memorias,
aínda que cando sucede os síntomas son moi recoñecibles: os ollos adquiren un
brillo intenso, a pel dos seus rostros parece máis tersa e con menos engurras e
mesmo a súas voces se fan máis agudas. É coma se rexuvenecesen.
En cada persoa brotan recordos diferentes
que contan con énfase e ledicia non disimulada. Se ben todos coinciden en que
os postos de alimentos sempre estaban moi concorridos, pois comer hai que comer
e ademais varias veces ao día. Chourizos, costelas salgadas, bacallau, sardiñas
lañadas, fideos e legumes a granel e moreas de empanadas ou bolas de pan. As
cestas de vimbio ateigadas de ovos frescos e os anacos de manteiga sobre as
follas de verzas coas súas ondiñas debuxadas cunha culleriña. Logo alguén fala
do posto da quincalla coas ferramentas de traballo mesturadas con funís, peneiras
e potas ou do afiador de coitelos e tesoiras. As galiñas, galos e coellos que
ao menor descoido intentaban fuxir cara a espazos máis abertos son a lembranza
que xurde con máis forza para outros..jpeg)
Foto: Dolores Asenjo Gil
E eu, que non vivín esas feiras tan
concorridas pois as casetas quedaron definitivamente en desuso a finais dos anos
setenta do século pasado, aínda que a feira xa levara anos desinchándose coma
un globo pinchado, quédome cos postos das telas, os preferidos de Maruxa e
Margarida. Cando as dúas irmás eran cativas quedaban pampas ante eses postos e
elixían, aínda que faltara moito para as festas da parroquia, a tela para o
vestido que estrearían entón. Que fácil era soñar con bonitos vestidos feitos
con aqueles rolos de telas! As telas mudaban coas estacións. En inverno grosos
panos de la en cores escuros e en primavera e verán rolos de flores e
estampados en cores vistosas. Os lenzos para as sabas e os cadros de vichí para
confeccionar manteis e panos de mesa estaban todo o ano, coma as follas
perennes de certas árbores. Co tempo eses postos foran engulidos polos de roupa
xa confeccionada. Nos últimos tempos só sobreviviron os de comestibles, calzado
e roupa..jpeg)
Foto: Dolores Asenjo Gil
E véñenme á cabeza os versos de Jorge Manrique
nas Coplas pola morte do seu pai “como
ao noso parecer, calquera tempo pasado foi mellor” e penso que non, que
calquera tempo pasado non foi mellor.
Cando as xentes falan con entusiasmo
da feira, das súas casetas ateigadas de produtos para vender, dos carreiros primeiro
e das pistas despois cheas de persoas que se cruzaban e parolaban das últimas
novas, e mesmo, se non había apuro, tomaban un viño ou un café no Mesón, creo que
botan en falta as súas xuventudes, aquela sensación de que a vida era
inesgotable e sobre todo ás persoas queridas que xa non están.
Circunstancialmente confluían o esplendor das súas vidas co apoxeo da feira do terceiro
domingo de cada mes.
Foto: Dolores Asenjo Gil
E aínda que tampouco sexa certo
quédome coa estrofa desta canción que é unha xanela aberta cara ao futuro e que
ademais esperta as miñas ganas de bailar:
“Sacude o polvo do teu corazón, non
agardes a que dean as doce. Calquera tempo pasado foi peor, máis vellos eramos daquela.
“
Dolores Asenjo Gil
.jpeg)
.jpeg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario