miércoles, 31 de mayo de 2023

Lobo de mar, por Amarilis Cotto

f.: Luli Dopico

“Si Dios no existiera, sería necesario inventarlo”. 

Voltaire


    Carlos Augusto se resiste. Se resiste a perder. No hay derrota posible para él. Se considera un triunfador.

    Su ancha frente esconde sus más íntimas preocupaciones. No frunce el ceño. Lo que denota seguridad absoluta. Sus cejas bien pobladas le proporcionan un aire travieso a su mirada. Su larga y ondulada cabellera era un derroche de alegría.

    Hoy su imagen frente al espejo reflejaba un rostro diferente. Ya no era aquel niño que rezaba el Padre Nuestro antes de acostarse. Se había convertido en todo un hombre. Un hombre que deseaba ser admirado y reconocido en su profesión. Llevaba escasamente un par de años en la organización y como por arte de magia había escalado hasta las posiciones más relevantes. No obstante, sus dotes dentro del campo de la psicología industrial le ayudaban día a día a posicionarse entre sus compañeros.

    En fin, era un psicólogo que aplicaba los conocimientos que había adquirido con el objetivo de mejorar la eficiencia de las empresas, el desempeño de los trabajadores y el bienestar de las personas que componen y colaboran en la organización.

    No cabía la menor duda, su presencia era indispensable. Carlos Augusto tenía un espíritu autónomo y proactivo. Sorprendentemente, actuaba con sentido crítico y sensible frente a los problemas humanos y sociales. Su fuente de inspiración era el reconocimiento de la dignidad humana y de su respeto. Se exigía a sí mismo y exigía a los demás. Otro día frente al espejo comienza a mencionar en voz baja ocho de sus funciones como psicólogo industrial. Y dice:

  • Selección del personal.

  • Contratación del personal.

  • Mejorar la productividad y rendimiento de los trabajadores.

  • Crear un buen clima laboral.

  • Consultoría de manera individual y grupal.

  • Resolución de conflictos.

  • Coaching empresarial.

  • Cambio organizacional.

    No obstante, existen dos funciones que representaban dos retos indiscutibles para Carlos Augusto. Estas funciones son la resolución de conflictos y el coaching empresarial. Lidiar con una gran diversidad de personalidades le suponía observar, dialogar y analizar profundamente. Éste era su método infalible. Por otra parte, proporcionar apoyo emocional, haciendo resurgir de las cenizas la autoestima del ser humano era una función que le consumía demasiada energía. No por ello se negaba a desarrollar estas funciones, sino que más bien optaba por respirar hondo antes de llevarlas a cabo. Algo le faltaba en su vida. ¿Qué podría ser?

    Al caer la tarde, pensó detenidamente sobre la manera más eficaz para no sentirse tan abrumado o cansado.

    Decide mantenerse en silencio por escasos minutos. Respira profundo. Le invade una nostalgia infantil. Medita sobre su niñez allá en San Claudio, en el regazo de la abuela María, en la iglesia del pueblo, en el florido mes de mayo cuando le llevaba flores a la Madre de Dios, en la escuela aprendiendo la lección...

    De repente, recobra la ilusión de rezar. Cierra sus ojos. Inclina su rostro y pronuncia suavemente:

    “Padre Nuestro que estás en los cielos…santificado sea tu nombre”…

    Carlos Augusto.

    Hombre.

    Niño.

    El niño que una vez fuiste hoy logra resurgir de tus entrañas… y tu fe en Dios ha de mover las montañas.

por Amarilis Cotto

jueves, 25 de mayo de 2023

A noite do líder

 

f.: Luli Dopico

“Como flores hermosas, con color, pero sin

aroma, son las dulces palabras para el que no

obra de acuerdo con ellas”.

BUDA


    Son las doce. Ni un minuto más ni un minuto menos. Carlos Augusto Rexach Ferré siente temor. Un temor que no solo le paraliza el habla si no también el alma. Se siente incapaz de pronunciar su discurso inaugural. Es un entorno distinto. Un mundo frío y distante el que pretende abarcar. Sus manos sudorosas y finas tratan de apaciguar su rizada cabellera. Su mirada le distingue entre el resto de sus rivales. Sus ojos de color ámbar le otorgan un tono de dulzura en su rostro tímido y de porcelana. Él era hombre de pocas palabras. Escueto. Serio, pero con una timidez que le invadía el alma. Hoy se ve ante la encrucijada de expresarse verbalmente. Su nerviosismo era inevitable y específico. El tener que hablar en público le atormentaba la mayor parte del día. Al principio de su mandato, procuró ocultar su deficiencia. No obstante, logra plasmar sobre dos folios que sostiene con su mano izquierda gran parte de sus pensamientos. Medita mientras escribe… Escribe mientras medita. Dos acciones contrapuestas por sus palabras.

    ¿Cuándo he de poder vencer a este maldito miedo? - repetía incansablemente.

  ¿Es qué no seré capaz de sentirme seguro de mí mismo?- se dijo, casi extenuado.

    Sin embargo, habló, pronunció y calló a través de su voz entrecortada las voces sobre su supuesta ineptitud e incapacidad. A sabiendas de refugiarse en las ideas ya escritas, dudó de su capacidad. Leyó una lección aprendida. Sabía de sobra que le faltaba emoción a su discurso. Y habría de mover cielo, tierra y mar con tal de hallar la chispa que hiciera resplandecer sus palabras.

    Las horas transcurrían efímeramente. El tiempo jugaba en su contra. La paz y el sosiego tardaban en doblegar su espíritu. A duras penas comenzaba la campaña electoral. Fue una mañana del mes de mayo cuando Carlos Augusto decidió podar los rosales junto al porche de su residencia. Aquel día, la calma absoluta reinaba en la Parroquia de San Claudio. La vegetación exuberante de su edén siempre me había llamado la atención. Era curioso la gran variedad de árboles y plantas que había plantado. Había hecho de su jardín su exclusivo terruño.

    Sus manos eran peculiares. Eran demasiado frágiles pero perfectas para crear ilusión. Rosa, amarillo, rojo intenso y blanco eran los colores por excelencia de sus rosales. Yo no lograba comprender cómo un hombre que era capaz de hacer resurgir la vida de una vegetación muerta o estéril no pudiera extrapolar su ideología sin pesares ni trabas. Sorpresivamente, la soledad con la naturaleza le brindó la oportunidad de examinarse a sí mismo. Fue entonces cuando comprendió que si era capaz de fortalecer e impulsar la vida de cientos de rosales, también sería capaz de cuidar y enaltecer a su pueblo a través de sus palabras. La paz que ansiaba alcanzar y transmitir radicaba en sí mismo, no en otros. Y sus palabras serían el medio.

    ¡Cuánto tiempo malgastado buscando mi paz en el exterior!- gritó a viva voz

    De inmediato, arrancó un capullo de rosa de rojo intenso y se lo prendió sobre su solapa y se dijo convencido:

    Así ha de ser… mi amor por este pueblo.

    Un amor intenso como el color de este capullo

    Sin medias verdades… Un amor sosegado y tranquilo.

    Sin percatarse de que sus manos estaban heridas por las espinas, caminaba despacio pero seguro de sí mismo. Fue así como Carlos Augusto Rexach Ferré aprendió a armonizar dos conceptos:

    Rojo e intenso… a pesar de las espinas.


Por Amarilis Cotto Benítez


martes, 23 de mayo de 2023

LETRAS GALEGAS SAN CLAUDIO 2023

 

Cartaz: Marta Díaz Painceira

Organizado pola Asociación Cultural LIBRO VIVO, o venres, 19 da maio, no Escolar ás seis e media da tarde, tivo lugar a charla que Manuel López Foxo deu sobre a vida e a obra do autor homenaxeado este ano, don Francisco Fernández del Riego,  unha pequena homenaxe que lembrou o seu paso por Ortigueira con motivo da Universidade Popular no ano 1990.


Presentou a López Foxo a nosa veciña Pilar, cunhas agarimosas palabras. Falou así:

Presentar a Manolo, nesta súa casa, é como pechar os ollos, e revivir toda a nosa mocidade e os tempos en que San Claudio aínda era un verxel, coas súas hortas traballadas e os lugares cheos de xente.

Vou facer un breve repaso das súas obras literarias e agradecerlle de corazón que nos achegue á figura de don Francisco Fernández del Riego, do que é bo coñecedor.

Entre os anos 1990-1991, Manolo vai publicando semanalmente na Voz de Ortigueira entrañables artigos, que posteriormente don David Fojo recollería  nun fermoso libro. O PAÍS DE NÓS.

O libro, que fala da nosa terra e da nosa xente, saíu do prelo o día 30 do mes das castañas no 1991, un tempo no que as mazás do faiado sabían a gloria e tamén se xuntaba a xente para esfollar as espigas de millo e arar a terra para sementar. Un libro fermosísimo, de recomendada lectura, sobre todo para a xente da parroquia.

Manolo nace na Rocha no ano 1960, e levou a cabo un amplo labor cultural cando foi Concelleiro polo BNG. Fundador da Asociación Ramón Cabanillas, Coordinador da Universidade Popular de Ortigueira, onde como vemos no cartaz, presentou a Fernández del Riego, na conferencia de clausura.  Foi tamén Presidente de Edicións “O Paporroibo”, libros que temos na nosa Biblioteca e que fomos lendo no Club de Lectura. Libros que hoxendía son unha xoia.

Manolo ten numerosas publicacións: “Prosas Apaixonadas”,“As Letras Galegas na Voz de Ortigueira”, “Ortigueira na Cultura Galega”, “Os vellos. A memoria da vida e unha cultura que se perde”, un ensaio sobre o libro de José Luís Sampedro: “Real Sitio ou a conquista das liberdades” e o extraordinario poemario: “Cómaros de mel e rosas”. “O pracer de reler” é o seu último libro de momento.

Comprometido co nacionalismo galego, foi concelleiro e portavoz municipal do BNG entre os anos 1987-1992.  A finais do 1993 entrou a traballar na oficina parlamentar do BNG na Deputación da Coruña, onde sigue. Na actualidade vive na Terra de Trasancos, está casado coa poetisa Medos Romero, que é Premio Nacional de Poesía; e hoxe temos o gusto de escoitalo. Grazas, Manolo por vir a esta túa casa, por encher de cultura este espazo centenario que espertará en ti moitas lembranzas...


f.: Iván Rodríguez

Pilar (d) presentando a López Foxo (i).

Abofé que foi unha conferencia preciosa, sen ler ningún papel, a voz de Manolo, a súa prodixiosa memoria e o saber conectar có público asistente que enchía o local e as anécdotas que contou, fixeron do día unha tarde máxica e inesquecible.

A charla distendida de Foxo, foi unha viaxe no tempo pola vida de Fernández del Riego, dende a súa infancia por terras de Lourenzá, os seus amigos da xuventude entre os que se atopaba Álvaro Cunqueiro, os estudios en Santiago e Madrid, o paso pola Guerra Civil, as miserias da posguerra, Presidente da editorial Galaxia, Fundación Penzol, o traballo realizado en ambas institucións, Partido Galeguista, amigo dos amigos fosen da ideoloxía que fosen. Toda unha traxectoria vital que o levou a proclamar “O día das Letras Galegas”, hai xa sesenta anos, e que neste ano se lle dedican a el con todo merecemento.

A continuación Fina Balseiro presentou a Bea Luengo, que nos acompañou no acto e que expón as súas fotografía durante todo este mes no Escolar.


f.: Iván Rodriguez

Pilar (i), Fina (ci), Manolo (cd) e Bea (d), momentos antes de comezar o acto.

Bea é unha artista que se deu a coñecer no noso Concello cando foi a presentación do cartaz para o Festival do Mundo Celta 2023, que vemos aí exposto, e todos nos preguntamos: Quen é esta moza?  Bea é  deseñadora gráfica-editorial e profesora. Vive en Ortigueira, traballando e unindo a educación, a beleza e o arte. 
Graduada en Bellas Artes na Universidade Complutense de Madrid, no 2014, amplía os seus estudos en Francia, e fai varios masters  de fotografía e profesorado en Santiago.
Ten participado en varias exposicións colectivas, feiras e festivais, e queda finalista en varios certames internacionais. No 2018 gana o premio de publicación “Fotolibro<40”. Tamén presenta o libro e Atlas Ivlia. E tal como podemos contemplar hoxe aquí, tamén é poeta. Unha graza que poucos mortais acadan.
A continuación presentou a Diego Pérez, que non puido asistir ao acto por cuestións de traballo, e que tamén expón en conxunto con Bea.
Todos nos preguntábamos quen será J. Peak, e supoñíamos que era un inglés que se asentara por aquí. Así firma os seus cadros.
       Ata que alguén nos aclarou que se trataba dun rapaz que tamén escribiu dous libros: Séptima Andaina e a Muiñeira de Apolo, que temos arriba na Biblioteca. Indagamos no asunto e encontramos ao autor, a Diego Pérez Dopico.
       O curriculum deste mozo tamén é amplo, estuda Maestría Industrial en Viveiro, Maxisterio na especialidade de Educación Física na Coruña e Ciencias Relixiosas, carreiras que vai facendo ao tempo que traballa en diferentes oficios que o levan por varios países europeos. Recala en Ortigueira, traballa no departamento de Cultura do Concello e gústalle debuxar aplicando as novas tecnoloxías, pero sobre todo pintar. As súas obras estiveron expostas na Coruña, no Ortegal e na Mariña de Lugo, acadando notable éxito.

Rematou Fina cunha frase del: “Traballade o presente para vivir do pasado que o voso futuro é o máis atractivo e a mellor condición para ser feliz”.



f.: Iván Rodríguez


Fina (d) presentou a Bea e a J. Peak, que expoñen as súas obras durante todo o mes, baixo a atenta mirada de López Foxo (i).

Seguidamente inaugurouse a exposición fotográfica e pictórica PEL FOGAR, de J. Peak e Bea Luengo.


O Club de Lectura premiou a Pilar e a Fina por ser as mellores lectoras que acoden puntualmente á Biblioteca en busca de libros para ler.



f.: Iván Rodriguez

Por ser as lectoras máis comprometidas, Luli (i) fixo entrega dun agasallo floral a Pilar (c) e Fina (d).

Moita xente de San Claudio e da Vila acudiron ao acto, visitaron as instalacións, Biblioteca e Museo, os que non coñecían o recinto quedaron marabillados polo “Centro do Saber”, que agocha tantos tesouros.



f.: Iván Rodríguez

Manolo (i) recibindo de Luli (d) os caraveis para el e a súa compañeira Medos Romero.

Cunha degustación  de produtos da terra, remataron os actos do día, que xa quedan para sempre na memoria dos presentes para gloria e ventura da nosa terra. 

Por Luli Dopico


lunes, 22 de mayo de 2023

Cousa da muller, por Amarilis Cotto

 

f.: Amarilis Cotto

A los que se aman tanto…

    Es un amor de aquella manera. Indestructible. Indescifrable e incomprensible. Un amor de los que unos comentan mientras que otros no median ni tan siquiera una sola palabra. Aparentar ante la sociedad una unión conyugal estable le costaba lo suyo. Indudablemente, este sentimiento estremecía los cimientos más sólidos de su educación cristiana. Sencillamente… tía Margarita le quería. Le quería en silencio. Como él también la quería a ella. Un amor prohibido de pronunciar…de consentir y exquisito de transcribir y sentir a través de mis ojos durante mi niñez.


¿Sabes algo, mi niña?

    “Cuando la pena o el desamor te invada, debes guardar en esta pequeña caja todo lo que te recuerde a la persona amada. Has de enterrar la caja junto al flamboyán más frondoso del jardín. Porque debes de aprender aún con tu corta edad sobre tu esencia de mujer. Comprenderás, entonces, las cousas da muller”.

    Contaba con tan solo once años cuando mi dulce tía me preparaba para afrontar lo que un día no muy lejano podría ser mi realidad inmediata. Mi edad no era la apropiada para comprender los entresijos que nos deparaba la vida. Y mucho menos para preocuparme sobre los asuntos del amor. No obstante, no lograba asimilar como tía Margarita llevaba demasiados años junto a un hombre dado a la bebida y los juegos del azar. Tío Augusto era un ser que saboreaba los placeres de la vida desenfrenadamente. Entre la pena y el deber, nuestra tía debatía su vida. Curiosamente, le conoció con escasos diecinueve años en la Facultad de Medicina, de la Habana. En aquel entonces, él era un joven político idealista y estudiante de farmacia.

    Hoy él no era ni la sombra de lo que fue. Ella dedicó gran parte de su vida a la crianza de sus tres hijos varones. Enrique, José María e Ignacio. Entregó su vitalidad, pureza y juventud a un joven prometedor olvidando su vocación de periodista. Inesperadamente, la vida le mostró el lado amargo del amor. El joven farmacéutico no resultó tan exitoso como se esperaba. Por ello, día a día…segundo a segundo su espíritu se marchitó.

    Su día a día transcurría duramente. Entre sollozos y silencios, tía Margarita ocultaba un gran y secreto amor. Le escribía cartas de amor y las perfumaba al firmarlas. "Un gran amor nunca ha de morir" -se repetía una y mil veces. Nadie podría imaginar la identidad de este hombre español misterioso que permaneció más de veinticinco años esperando que tía Margarita decidiera re-comenzar su vida nuevamente. Solo sabemos que aún en la distancia las cartas siguieron llegando. Desde la parroquia de San Claudio, en Ortigueira, este caballero gallego deshojaba capullos de rosas e introducía sus pétalos dentro de las cartas que enviaba a tía Margarita a la Habana.

    Los años no solo fueron testigos absolutos de este profundo amor sino que nuestra tía fue ejemplo al romper con los patrones de enseñanza establecidos en nuestra familia. Solo sabemos que el amor que se profesaron fue verdadero e inefable. Y aún ni el tiempo ni el espacio lograron separarles. Tía Margarita envejeció con los años, pero con la llegada de cada carta recobraba la esperanza de ser realmente libre con el fin de huir junto a su caballero español.

    Gracias a ella, aprendí a desprenderme emocionalmente de las penas de amor, juntando todas las pertenencias del ser amado y colocándolas dentro de una pequeña caja para así enterrarlas junto al árbol de flamboyán de mi jardín. Cada vez que sufriera un desengaño amoroso habría de llevar a cabo este ritual.

    Un ritual que era simplemente una señal de duelo…por haber amado tanto.


por Amarilis Cotto Benítez


lunes, 15 de mayo de 2023

Entrevista a Bea Luengo, autora do cartaz do Festival de este ano, no Escolar de San Claudio

 


FALANDO CON BEA NO ESCOLAR DE SAN CLAUDIO

O 19 de maio, con motivo da conmemoración do día das Letras Galegas, terá lugar no Escolar a inauguración da exposición PEL FOGAR, con fotografías e cadros de J. Peak e Bea Luengo. Con Bea falamos para coñecer mellor o seu xeito de expresarse e comunicarse a través da arte.



f.: Luli Dopico

Bea Luengo, unha artista polifacética, namorada do Ortegal


Fotografía, cerámica, poesía… Eres muy creativa. ¿Con qué arte te quedarías?

Me encanta el que haya varios medios artísticos relacionados y el hacer proyectos multidisciplinares, porque te permite experimentar, contar más allá. Para mí van unidas, sin separar un arte del otro, es algo abierto y escoges su forma según lo que quieres comunicar. Todo habla y según el mensaje, ayuda más una materia u otra, o varias que van dialogando.


¿Por qué escribes poesía?

Es liberadora. Me permite soltar y encontrar un lenguaje más sutil, como una danza de palabras donde fluyes y puedes conectar.


¿Qué mirada proyectas en tu fotografía?

La fotografía tiene algo mágico para mí y es que al tiempo que escogemos un pequeño punto y creamos un mundo en una mirada no vista que se revela, parte de la realidad se queda impregnada y ha estado ahí físicamente, su luz. Fotografío para guardar esa magia sencilla que encuentras en lo pequeño del día a día y es extraordinario. Esa experiencia del momento, lo que siento e imagino, intento representarlo en la imagen.


¿Cual es tu proceso de creación?

Parto de procesos de mi vida, aprendo, me pregunto, siento, parto de conversaciones y experiencias. De ahí me lleva a necesitar contarlo, comprenderlo de alguna manera, jugar descubriendo. El juego intuitivo. A veces he partido de querer pintar y disfrutar de mancharme con los colores, fluir con lo que va saliendo; o fotografío algo que me llama porque he imaginado algo. Después lo hago consciente. Miro qué símbolos han salido por azar, voy indagando en el proceso, experimentando y creando más allá. Esta parte me encanta. En esto soy muy científica, el arte y la ciencia para mí son lo mismo solo que en diferentes formas. Otras trabajo al revés. Imagino o se me ocurre algo a partir de lo que estoy viviendo que quiero contar de alguna manera y voy investigando con la forma de transmitirlo entre varios lenguajes. Soy de procesos creativos largos, de cocinar lento.


¿Cómo transforma el arte tu vida?

Me ayuda a vivir. Creo que todas las personas son artistas maravillosas y la creatividad nos enseña a resolver lo que viene más abierto y diverso. Para mí la función del arte es animar a todas las personas a compartir su mirada más personal, a vivir y ser como quieran libres con mucho amor y que todas aprendamos juntas viendo tantas maneras de vivir, que nos expandan.


¿Tienes alguna influencia de otros artistas?

Sí, totalmente. Hay tantas. Las pintoras surrealistas me abrieron un mundo simbólico (Leonora Carrington, Ángeles Santos, Remedios Varo y Joan Miró) junto a Marc Chagall. También la ciencia, me inspiro mucho en cosas que leo de física, química, botánica. En fotografía diría a Masao Yamamoto, Rinko Kawauchi, Juanan Requena y Óscar Molina entre muchas otras. Por otro lado Julie Desprairies, como coreógrafa me ayudó a liberarme viendo su manera de entender la danza. Y en escritura Chantal Maillard y Maartje Wortel. ¡Igual podría hacer una lista enorme!


Háblanos del cartel de Mundo Celta. En qué te inspiraste.

Me inspiré en cómo veo Ortigueira, el por qué me quedé en esta tierra de cuento. Al tiempo, es cierto que partí de símbolos que suelo utilizar en mis proyectos porque me fascinan y son importantes para mí. Las estrellas, constelaciones y árboles, junto a la sensación de hogar, son elementos y significados que están en todos mis proyectos de alguna manera desde siempre. En este caso, intenté llevarme este lenguaje y adaptarlo al festival, a lo que he vivido y compartido gracias a él. Encontrarle su propia forma y un mensaje íntimo personal.

Gracias por dejarnos disfrutar de tu arte y de tu palabra, Bea, y por traer hasta San Claudio esta exposición para conocer mejor tu trabajo y todo lo que haces.


por Luli Dopico

(San Claudio) 15 de maio 2023


f.: Luli Dopico

Cartaz do Festival que poderemos ver na exposición: PEL FOGAR no Escolar de San Claudio


BEA LUENGO

Bea Luengo (Owîwaile) é artista, deseñadora gráfica-editorial e profesora. Nace en Madrid, traballa en Mañón e vive en Ortigueira unindo educación e arte. 

Graduada en Bellas Artes na UCM (Madrid, 2014), cun ano en Francia en l'École Superieure d'Art de Clermont Métropole (Clermont-Ferrand). 

Máster de Fotografía e Proxectos Persoais en EFTI (Madrid, 2016) e Máster do profesorado na USC (2023, Santiago de Compostela).

Exposicións colectivas: “PhotoEspacioOculto”, Espacio Oculto Madrid (2014), “Librarte” (Burgos, 2018), “Hacia dónde mirar” (EFTI, 2016). Festivais PA-TA-TA

(Granada, 2017), Feira do Livro de Fotografía de Lisboa (2017), FIEBRE, Dispara Xestión Cultural (A Estrada, 2017), Libros Mutantes, Feria del libro de Madrid, París Photo, Arles, Biblioteca Nacional PHE “Mejores libros de fotografía del año” 2019 categoría nacional. Finalista do premio “Landskrona Foto Dummy Award 2017”, 

Landskrona Foto Festival (Suecia) e gañadora do premio de publicación “Fotolibro<40” (2018). Publicou Archivo Arqueológico de la Arquitectura Encontrada (ed. PHREE + CAM) presentando o libro na librería “La Buena Vida” (Madrid, 2018), e Atlas Ivlia (autoeditado). 

Autora do cartaz do Festival Internacional do Mundo Celta de Ortigueira 2023.







jueves, 4 de mayo de 2023

FOLIADA CARECA

 FOLIADA NO ESCOLAR

O pasado 22 de Abril tivo lugar no noso escolar unha amena velada organizada por Os Carecos en colaboración con A.C.C. Libro vivo composta por varias actuacións musicáis, baile e como non pode faltar nestes casos un churrasquiño regado con viño do país, bica e bon café. 


Cartaz por Carlos Cheda

Os grupos que actuaron na Foliada do Escolar, de San Claudio, foron:

No Cómbaro de As Pontes, grupo de gran percorrido no folclore galego e grandes amigos dos Carecos xa que teñen colaborado xuntos en máis de un festival.

f.: Carlos Cheda

Troula do Ortegal de San Adrián, que ca súa sección Zarzallo, animaron moito a foliada.

f.: Carlos Cheda

A.F. San Xiao do Trebo de Cariño, que tampouco se perde unha, fíxonos bailar agarrados.

f.: Carlos Cheda

Os do 21 do Vicedo, que nunca faltan cando os Carecos os chaman.

f.: Carlos Cheda

E para rematar a foliada, Os Carecos, os da casa… 

f.: Ivan Rodríguez


Tamén asistiron fora de cartaz o grupo viveirense "Espera que Vou Mexar", grandes festeiros que se apuntan a calquer plan e non querían perder este acontecemento.

Pero non todo acabou ahí, logo houbo foliada libre onde a música tradicional seguiu soando a cargo de compoñentes do grupo Buxainas de Cedeira e moitos asistentes decidiron expoñer as suas dotes bailarinas ata ben prolongada a noite.

Por Carlos Cheda 

lunes, 1 de mayo de 2023

ENFIANDO SENTIMENTO, Carmen Penin

Presentación do libro na Biblioteca de Ortigueira
 
Día 26 de abril de 2013
 
O presente compendio de poesías ven sendo unha obra ou poemario de puro sentimento, de pura morriña, ilustrado puntualmente con fotos dun pasado ao que a autora fai múltiples referencias relativas ao traballo, ás labores do campo ou ás ferramentas agrícolas. Pero máis que nada á súa maneira de sentir e vivir a vida, con días mellores e peores como ben apunta, inclusive os da recente pandemia.
Mergullándonos no fondo dos textos de Carmen, atopámonos coa expresión sincera de moita melancolía, nostalxia, agarimo e amor polos seus devanceiros, polo seu mañonés lugar de nacemento, ou pola vida e entorno bucólicos que a rodean dende hai moitos anos nas Neves, e no seu querido Mañón natal. Ela comparte, a través da poesía, unha percepción da natureza e da paisaxe que tanto nos chega á alma sobre todo aos que vivimos na aldea, ou aos que naceron nela. Carmen sintetiza á perfección esa tranquilidade e esa paz das que tanto precisamos os seres humanos, e ata os animais -como ben indica ela-, máis alá do estrés e das presas cotiás, e faino engadindo maxistralmente esa tristura tan galega, tan "de orballo" e característica destes lares, do que puido ser e non foi, do moito que traballaron e loitaron os nosos pais e avós sen poder, moitos deles, recoller os froitos, das lembranzas e recunchos que xa non son o que foron, dos soños dun pasado que non volverá, e dun futuro que quedou para sempre no olvido. Como remata ela mesma no poema Hoxe (p.21): "As apertas, poucas e frías, que tristes son os nosos días".
Mais non todo semella escuro, pesimista e morriñento no seu pensamento, como cando di máis adiante o de: "Que fermoso é facerse vello", mirando o aspecto positivo e enriquecedor que nos da a inexorable experiencia de envellecer.
A súa poesía enténdese, está moi ben escrita -por moito que diga que ten poucas lecturas no seu haber..., quen o diría!- e non lle falta nin sobra nada aos seus poemas para poder conectar con ela e mailas súas vivencias mediante uns versos que merecen ser lidos e sentidos coa mesma paixón, entrega e emoción cas que os escribiu. Recomendámosvos vivamente a todos 'Enfiando sentimentos, un libro que era o soño da súa vida ter publicado e que a ninguén deixará indiferente, para ben.
Díxonos Carmen mentres lía algunhas das súas poesías, (incluída a que lle dedicou á súa neta, e coa que tanta emoción  escoitou a súa familia, empezando polas  súas fillas e súa nai, á que fai moitas referencias) que a escritora e poetisa pola que máis tiña respecto era Rosalía de Castro. Outro excelso poeta, Federico García Lorca, dixo un día que: "A poesía non precisa de adeptos, precisa de amantes." Podemos confirmar que, abofé, Carmen Penín é unha delas.
Parabéns por esta primeira incursión na literatura, e que haxa moitas máis.

f.: Mari Cruz Sabio


Unha presentación chea de emocións e sentimentos a flor de pel

f.: Mari Cruz Sabio


PÉ DE FOTO: David R. Morado presentou a Carmen Penín. Na foto vemos a unha filla de Carmen lendo emocionada unha poesía da súa nai.


Por DAVID RODRÍGUEZ MORADO (Club de lectura)



LIBRO CARMEN PENIN FERNANDEZ - ENFIANDO SENTIMENTOS

 

O pasado 26 de abril, na Biblioteca Municipal, tivo lugar a presentación do libro de Carmen, unha muller que é feliz deixando caer en forma de verbas o que sinte. Nace en Mañón, no ano 1964, filla de labregos cursa os estudos básicos en diferentes escolas. Na actualidade coida dunha pequena explotación gandeira e escrebe para desafogar. Di que segue sendo aquela nena que aprendía da natureza, que a confunden as emocións e que desexa enfiar os máis humildes afectos e as lembranzas aterradas no tempo que de novo xorden na vida. Pérdese entre as liñas da poesía e a paisaxe do entorno, e quere desvelar coas súas verbas o segredo que agocha o seu celme, aprender a ser ela nos silencios.

f.: Mari Cruz Sabio

Un día afloran as bágoas e cumpre un soño, e chegan as lembranzas de antano: a súa casiña, o muíño, a primavera, a fala do pobo, a aldea, entre outros moitos títulos, que dan conta dunha alma sensible que penetra no profundo da terra galega, nas raigames deste Ortegal neboento onde o musgo fai arte. Unha terra que mestura o alento do mar co arrecendo dos toxos ao florecer.



f.: Mari Cruz Sabio

Noraboa por esta entrega poética, editada por Agoeiro, que o Club de Lectura tivo o gusto de presentar e de acompañar á poetisa, escoitándoa recitar as súas vivencias e lembranzas.

O libro está a venta nas librerías de Ortigueira

Por Obdulia Dopico


CARTA CARECOS

  O pasado sábado 29 de novembro, tivemos doblete nas charlas Apálpate : Cariño e San Claudio (Ortigueira). Foto:  María Jesús Rodriguez Ram...

Libro de visitas