ACENDIDO ILUMINACIÓN NADAL 2024

 O pasado día 7 de decembro tivo lugar no escolar de San Claudio, sede da nosa asociación, a inaguración das actividades de Nadal do ano 2024 co acendido da iluminación de Nadal e o concerto levado a cabo por a "Rondalla de Cedeira".

Cartaz: Alfredo Rodríguez

Pode parecer algo moi materialista e incluso consumista pero é incrible a calor que dan e o que animan nestas datas uns poucos adornos do Nadal.

Como cada ano imos medrando coa cantidade de adornos e a súa luminosidade, espero que non moleste á veciñanza 😂😂, non somos Vigo pero todo se andará. Tamén como cada ano e dada a envergadura do evento, recurrimos á nosa mestra de ceremonias, Vanessa Orjales.

Vídeo de Vanessa Orjales

É evidentemente a estrela é a nosa árbore de patchwork a cal descubrimos recentemente que é un serio competidor para outras que publicitan na TVG, que se vai facer, para todo hai que ter padriño.

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Alfredo Rodríguez

Video: Alfredo Rodríguez

Vídeo: Alfredo Rodríguez

Unha vez rematado o acendido das luces de Nadal puidemos disfrutar do concerto de Nadal a cargo dos nosos amigos da "Rondalla de Cedeira".

A rondalla fundouse no ano 2016 facendo a presentación oficial no ano 2017 no "Auditorio Municipal de Cedeira", o seu director é o noso ben coñecido Pepín da Xilde e agora mesmo ten un número aproximado de 37 compoñentes.

O ano 2017 foi un ano de grandes éxitos actuando por primeira vez na TVG no programa "AQUÍ GALICIA" e saindo da comunidade Galega coa súa gran actuación no "X ENCONTRO DE HABANEIRAS E CANCIÓN MARIÑEIRA-ORGANIZADO POLA AGRUPACIÓN CORAL DE PORCEYO-XIXÓN".

No ano 2020 puidemos velos no programa "LUAR" antes de ter que facer un parón obrigados polo Covid retomando a actividade cando rematua a pandemia no ano 2022 entre estas datas grandes actuación coma "XUNTANZA DE RONDALLAS EN TAPIA DE CASARIEGO-ASTURIAS" ou "PARTICIPACIÓN NAS PEPITAS- FERROL"  acreditan a súa gran calidade musical e vocal.

Nos puidemos disfrutar dun fermoso concerto co seguinte repertorio:

    - DEUDA - Bolero de Machín.

    - SEBASTOPOL - Pasodoble.

    - YO QUIRO SE MARINERO - Habanera.

    - ROGACIANO EL HUAPANGUERO - Ritmo Mexicano.

    - LA GAVIOTA- Habanera.

    - DOS ALMAS - Bolero.

    - VILLANCICO NAVIDAD - Panxoliña.

    - VAMOS A BELEM AMIGOS - Panxoliña.

    - CHEGARON A PÉ AMIGOS - Panxoliña.

    - ISLA DORADA - Habanera.

    - LA FERIA DE LAS FLORES - Vals.

    - MUJER - Habanera.

    - VIENTO DEL NORTE - Popular.

    - RUMBOIA - Popular.

Foto: Ivan Rodríguez

E para rematar, sendo xa algo habitual nos eventos da nosa asociación, non podía faltar a parte gastronómica e xuntámonos todos de arredor dun chocolate quente con roscón, xuntanza na que non faltaron todo tipo de comentarios do concerto disfrutado e do nosa iluminación de Nadal.

O ano que ven máis e mellor.

Por Alfredo Rodríguez

 

FOLIADA OUTONO 2024

 LUUUUUME!!! así é como comeza a foliada do outono que este ano foi un éxito rotundo, cheo absoluto ata a bandeira, que músicos!!!, que bailadores!!!, que bebedores!!!...😂😂

Cartaz: Ivan Rodríguez

Tras dar remate ó Magosto, onde xa fumos quentando motores, damos o pistoletazo de saída á unha folida que non ía deixar a ninguén indiferente, so hai que ver o cartaz.

Para abrir a noite inauguran esta foliada os nosos amigos "@s Net@s do Escribano" que cos seus xa sabidos ritmos poñen a bailar a todos, grandes e pequenos, mulleres e homes, ...   

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Alfredo Rodríguez

Seguidamente subirán ó escenario "Quinteto de Troula do Ortegal" que continurán poñendo ritmo e facendo que a xente non pare nin un anaco, so para tomar algún refrixerio ou acudir á zona de fumadores fora do escolar papando frío.

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Alfredo Rodríguez

En terceiro lugar actuaron "Pandereteir@s de San Xiao do Trebo" que como os anteriores, non permitiron que decaera a festa.

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Alfredo Rodríguez

E para rematar quen podería se non cerrar un evento deste calibre, pois os da casa, os do pelaso, "Os Carecos".

 

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Alfredo Rodríguez

Dixen "Cerrar o evento?" estaba a brincar, como indicaba o cartaz, a festa prolongouse ata ben entrada a madrugada ca pertinente foliada libre, a xente non tiña presa para ir durmir e VEÑA FESTA¡¡.

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Vanessa Orjales

Foto: Vanessa Orjales

E por fin, non queirades saber a hora xa que non me lembro, dimos por rematada a foliada.

Non houbo lesionados, que eu saiba, non houbo que levar a ninguén á casa, a xente bailou, cantou, bricou, bebeu, comeu, que máis se pode pedir??

Pois si que se pode pedir algo máis, que non demore a próxima foliada!!!

Por Alfredo Rodríguez

 

MAGOSTO E IV CONCURSO DE DOCES

 O sábado pasado 16 de novembro tivo lugar no escolar de San Claudio o magosto e o noso querido concurso de doces que vai pola súa cuarta edición.

Cartaz: Ivan Rodríguez

 Pouco a pouco, a iso das 5 da tarde, foron chegando os participantes que de forma anónima e seguindo as instrucións dos organizadores foron presentando os seus doces no lugar indicado para tal finalidade.

Que doces, un espectáculo para a vista, un manxar para o padal, cada cal mellor e máis fermoso e para que todos os que non asististes aí van os doces participantes:

Trufas de chocolate branco e coco

Foto: Alfredo Rodríguez

Libro Vivo 

Foto: Alfredo Rodríguez

Palmeiras de Chocolate

Foto: Alfredo Rodríguez

Biscoito da sorte

Foto: Alfredo Rodríguez

Canas de dúas cremas

Foto: Alfredo Rodríguez

Hojaldres de chocolate

Foto: Alfredo Rodríguez

Tarta de queixo (estilo donosti)

Foto: Alfredo Rodríguez

Capricho de café con gotiñas de chocolate

Foto: Alfredo Rodríguez

Tartiña de laranxa

Foto: Alfredo Rodríguez

 

Rosquiñas de Tristimil

Foto: Alfredo Rodríguez

Despois de darlle un gustiño ós 5 sentidos comezou o reconto dos votos que resultou máis rifado que nunca:

• Primeiro posto para Regina que levou ás "Trufas de chocolate branco e coco" ó olimpo dos doces.

• Segundo posto para Óscar que coa súa "Tarta de queixo estilo Donosti" non baixa do podio con respecto a anteriores edicións.

• Terceiro posto para Carla, a bexamina do concurso, e para os seus "Hojaldres de chocolate".

• O resto dos participantes son:
• Cañí con "Libro Vivo" en homenaxe á nosa asociación.
• Mari Carmen con "Biscoito da sorte".
• Kika con "Canas de dúas cremas".
• Regina/Dolores da Rocha con "Capricho de café con gotiñas de chocolate".
• Carmen do Xestal con "Palmeiras de chocolate".
• Verónica con "Tartiña de laranxa".
• E Carmen Orjales con "Rosquiñas de Tristimil".   

Foto: Alfredo Rodríguez

Unha vez rematado o concurso de doces deu comezo o magosto e a degustación de castañas con chocolate, chourizos ao viño e liscos regado coa súa bebida pertinente xa que había que meterlle ó corpo algo salgado para baixar tanto doce.

E cando parecía que ía rematando o evento comezaba a chegar máis e máis xente xa que que non ía ser todo comer e en pouco tempo escomenzaría unha foliada que ía facer tremer toda a parroquia, pero iso formará parte dunha próxima entrada do blog...

Por Alfredo Rodríguez.

QUE NOVOS ERAMOS DAQUELA¡¡

 

As casetas da feira chamáronme poderosamente a atención cando cheguei a esta terra. Eu só coñecía os rudimentarios postos de estrutura metálica de poñer e quitar e parecéronme unhas construcións dunha beleza singular. Sorprendérame aínda máis que pertenceran a particulares. Penso que esas ringleiras de pedra e fronte aberto, agás unha delas que está pechada, con muros baixos a modo de expositores e teito con estrutura de madeira e lousa ben merecerían un recoñecemento polo seu valor etnográfico. Construcións con menos mérito contan coa etiqueta de ben de interese cultural.

Foto: Dolores Asenjo Gil

Pero hoxe non quero facer reivindicacións senón compartir unha descuberta. Teño datos empíricos que me permiten afirmar que cando as xentes de San Claudio falan da feira, que se celebraba o terceiro domingo de cada mes, se transforman. É unha metamorfose lenta a medida que xorden á superficie as lembranzas soterradas nas súas memorias, aínda que cando sucede os síntomas son moi recoñecibles: os ollos adquiren un brillo intenso, a pel dos seus rostros parece máis tersa e con menos engurras e mesmo a súas voces se fan máis agudas. É coma se rexuvenecesen.

Foto: Dolores Asenjo Gil

En cada persoa brotan recordos diferentes que contan con énfase e ledicia non disimulada. Se ben todos coinciden en que os postos de alimentos sempre estaban moi concorridos, pois comer hai que comer e ademais varias veces ao día. Chourizos, costelas salgadas, bacallau, sardiñas lañadas, fideos e legumes a granel e moreas de empanadas ou bolas de pan. As cestas de vimbio ateigadas de ovos frescos e os anacos de manteiga sobre as follas de verzas coas súas ondiñas debuxadas cunha culleriña. Logo alguén fala do posto da quincalla coas ferramentas de traballo mesturadas con funís, peneiras e potas ou do afiador de coitelos e tesoiras. As galiñas, galos e coellos que ao menor descoido intentaban fuxir cara a espazos máis abertos son a lembranza que xurde con máis forza para outros.

Foto: Dolores Asenjo Gil

E eu, que non vivín esas feiras tan concorridas pois as casetas quedaron definitivamente en desuso a finais dos anos setenta do século pasado, aínda que a feira xa levara anos desinchándose coma un globo pinchado, quédome cos postos das telas, os preferidos de Maruxa e Margarida. Cando as dúas irmás eran cativas quedaban pampas ante eses postos e elixían, aínda que faltara moito para as festas da parroquia, a tela para o vestido que estrearían entón. Que fácil era soñar con bonitos vestidos feitos con aqueles rolos de telas! As telas mudaban coas estacións. En inverno grosos panos de la en cores escuros e en primavera e verán rolos de flores e estampados en cores vistosas. Os lenzos para as sabas e os cadros de vichí para confeccionar manteis e panos de mesa estaban todo o ano, coma as follas perennes de certas árbores. Co tempo eses postos foran engulidos polos de roupa xa confeccionada. Nos últimos tempos só sobreviviron os de comestibles, calzado e roupa.

E véñenme á cabeza os versos de Jorge Manrique nas Coplas pola morte do seu pai “como ao noso parecer, calquera tempo pasado foi mellor” e penso que non, que calquera tempo pasado non foi mellor.

Foto: Dolores Asenjo Gil

Cando as xentes falan con entusiasmo da feira, das súas casetas ateigadas de produtos para vender, dos carreiros primeiro e das pistas despois cheas de persoas que se cruzaban e parolaban das últimas novas, e mesmo, se non había apuro, tomaban un viño ou un café no Mesón, creo que botan en falta as súas xuventudes, aquela sensación de que a vida era inesgotable e sobre todo ás persoas queridas que xa non están. Circunstancialmente confluían o esplendor das súas vidas co apoxeo da feira do terceiro domingo de cada mes.

E aínda que tampouco sexa certo quédome coa estrofa desta canción que é unha xanela aberta cara ao futuro e que ademais esperta as miñas ganas de bailar: 

“Sacude o polvo do teu corazón, non agardes a que dean as doce. Calquera tempo pasado foi peor, máis vellos eramos daquela. “

Dolores Asenjo Gil

CARAVEL DE AIRE

 

Caravel de aire

Na Bodeguiña gustan das flores e por iso as hai de moitas variedades e cores para poder gozar delas case todo o ano.

Sempre hai unhas mans prestas a renovar a terra, botarlles abono ou regalas. Logo as plantas devolven con creces esas atencións cun estalido de cor e ás veces tamén de recendo.

Pero hai unha planta totalmente desatendida. A pobriña non ten nin testo que a acubille coma os brazos dunha naiciña. Pendurada dun cravo coma un chapeu esquecido abanéase na fachada. Non recibe ningún mimo e mesmo así non se queixa e medra. Semella cousa de meigas. A planta é unha bola dun verde esvaecido e chámase caravel de aire. Cando florece bota unhas flores pequenas e discretas cor vainilla. Do aire toma o alimento e a humidade que precisa e aínda que pareza incrible luce espléndida e cada ano gaña volume.

E unha idea tola pásame pola cabeza. Que nalgunha desas prestixiosas universidades estranxeiras ou mesmo nas nosas que, sen ter tanto renome contan con investigadores de primeira liña, fixeran un estudo sisudo sobre o caravel de aire. Que estudaran o seu ADN e conseguiran extraer a molécula, proteína, encima ou como queira que se chame a substancia milagreira desta planta. E que de súpeto a infertilidade das terras, as pragas, as vagas de secas e inundacións que provocan malas colleitas deixaran de inquietarnos. E que a palabra fame nos abandonara.

Con estas andrómenas miñas case corto o dedo en lugar das patacas! Pero estaría ben que a ciencia nos fixera máis respectuosos co medio e tan humildes coma o caravel de aire.

Foto: Dolores Asenjo

Dolores Asenjo Gil

LETRAS GALEGAS 2024

 O pasado 16-17 de Maio celebramos o día das letras galegas, que este ano estaba adicado a  Luisa Villalta, na asociación Libro Vivo con dous días de actos.

Cartaz: Alfredo Rodríguez

O xoves a partir das 21:00 puidemos disfrutar dunha fermosa foliada amenizada por algunhos dos mellores musicos e bailarins da contorna ata ben entrada a madugrada.

Cartaz: Carlos Cheda

Foto: Alfredo Rodríguez

O venres día das letras galegas tivemos a presentación a cargo do noso presidente da exposición "Letras Galegas 1963-2024, percorrido histórico en imaxes desde Rosalía de Castro ata Luisa Villarta" a cal estivo exposta todo o fin de semana.

Toda a compilación e montaxe da exposición foi realizada por Belén Rey e Ivan Rodríguez.

Unha vez rematada a presentación da exposición tivo lugar o homenaxe á Luisa villalta e como non podía ser de outra forma rematando cun pequeno ágape para os asistentes.

Vídeo: Carlos Breixo

Alfredo Rodríguez

Totum revolutum, por Ruth Amarilis Cotto

 

No se puede encontrar la paz evitando la vida

Virginia Woolf

Se me pierden las horas. No las puedo hallar entre tanta congoja y desasosiego. Por ello, trato de iluminar mi mente, desembocar este desaliento por tu abrupta partida que es inviable e irracional.

El recuerdo cada vez más lejano e inexacto me retuerce las fibras de la memoria. Tu nombre se escapa de mis labios porque me parece divisar tu silueta entre la multitud. Me parece ver que volteas el rostro cuando escuchas que pronuncio tu nombre. Y entre este divagar de realidad y fantaseo, te añoro.

Anhelo verte desatar las ataduras que lograste forjar en mi intelecto. Al respirar el olor de esta tierra, mi mente reproduce tu imagen trastocada por el tiempo y esta vida que hoy se complace en separarnos. Verde… todo florece alrededor menos este sentimiento de desventura. El tiempo y el espacio permanecen intactos en mi bello San Claudio. Y yo sin querer continuo extraviada en lo más profundo de tu ser…

Imborrable e inalcanzable es tu amor, muy a pesar de que aprendí a aceptar un milenio de horas perdidas y despreciadas por tu orgullo de hombre. Ya no soy la niña que alguna vez te amó y retuvo tu aliento al compás del riachuelo más caudaloso de esta parroquia. Tú y yo somos escasamente residuos de un inmenso amor que estremeció la realidad pueblerina. Quizás añore un tiempo presente de un verbo mal conjugado entrelazado a un sentir transitivo ante un objeto directo e indirecto. Tal vez. Quizás. Puede ser. Y entre la disyuntiva de este desamor, existe un alma a la deriva y una sola pregunta.

¿Me amaste alguna vez?

Voy a deshojar la margarita…

por Ruth Amarilis Cotto

PEREGRINAXE A PORTAS 2024

O día 23 de Marzo de 2024 uns valentes desta asociación decidiron acudir á chamada dos nosos curmáns da A.I.R. La Devesana e peregrinar á Romería da Virxe de Portas, para logo confraternizar cun xantar por todo o alto. 

Cartaz: Rafael Lombardero

Puxémonos en marcha ás 8:00 PM saíndo da nosa sede no escolar de San Claudio preparados para o que fixera falta.

Foto: José Luis Bellas

 Tras un percorrido de 9 kilómetros, metro arriba metro abaixo, chegamos á Devesana onde nos agardaban os nosos anfitrións para ofrecernos un petisco e  poder seguir a andaina ata Portas esta vez acompañados por varios socios da S.I.R. La Devesana.

Foto: Alfredo Rodríguez

  De novo nos poñemos en marcha, despois duns duros 5 kilómetros podemos apreciar a paisaxe que rodea o santuario da Virxe De Portas (aínda que houbera menos eucaliptos non pasaba nada) e visitamos os arredores deste fermoso lugar, o muíño, a fervenza, a santiña, onde algún debía estar ofrecido.

Foto: Alfredo Rodríguez

 Non podiamos irnos sen entrar no santuario e como non, participar da ceremonia e do rosario que neses momentos se estaba rezando, iso sí, non conseguimos adiviñar en que misterio ían.

Foto: José Manuel Pazos

Rematados os actos relixiosos procedemos a retornar de novo á sede da S.I.R. La Devesana, andando por suposto, para comezar cos actos laicos, "O XANTAR". Comenzamos cuns refrixerios a modo de sesión vermut xa que durante a andaina, que con todas as bromas foron arredor de 20 kilómetros, perdemos moito líquido e non se pode xogar con esas cousas que logo veñen os desmaios e o centro médico estaba moi lonxe, para seguir co tan agardado xantar onde degustamos uns callos que farían resucitar a algún morto e dos que non nos escondimos algúns recuncando varias veces, un codillo que non precisa comentarios e, como estaba o codillo! todo regado co seu correspondente viño e auga. Para rematar degustamos un roscón de Giz que do fresco que estaba esfiañábase só e ata daba pena comelo, acompañado dun cafeciño que levantaba o misterio.

Foto: Alfredo Rodríguez

Só podo ter palabras de agradecemento do trato dispensado cara nós pola xente da "Devesana" definindo a xornada como diría un famoso toureiro:

"en dúas palabras im precionante"

Aquí podedes ver os valentes despois do xantar, menos mal que non voltamos andando senón é posible que algún, no que un servidor se inclúe, podería vir rodando.

Foto: Alfredo Rodríguez

E para rematar a nosa xornada, como non podía ser doutra forma, os presidentes das dúas asociacións S.I.R. La Devesana e ACC Libro Vivo despedíronse prometendo non tardar moito en repetir o acto.

Foto: Alfredo Rodríguez

Alfredo Rodríguez