Do tempo, por Dolores Asenjo

f.: Álvaro Fdez. Polo

 

Arco da vella

Do tempo

       Cando cheguei a Galicia, hai máis de vinte anos, escoitaba con frecuencia o nome dun persoeiro da televisión. Podía ser na cola da caixa do supermercado, na sala de espera do dentista ou nunha conversa ante unha cunca de café. O curioso era que sempre se falaba del con respecto, incluso con certa admiración. Alguén que xeraba ese consenso espertou a miña curiosidade, e un día calquera sentei diante do televisor para ver a Pemán, o home do tempo.

    Sorprendíame que a xente mudara con esa naturalidade os seus proxectos en función das súas previsións meteorolóxicas; semellaban sentenzas inapelables. “Deixamos o churrasco para o domingo, Pemán dixo que o sábado chove” ou “mañá imos á praia, virá bo, díxoo Pemán”.

    Hai tempo que novas facianas chegaron á televisión galega para predicir o tempo, pero onte, por esas estrañas asociacións que fai o noso maxín, pensei nel. Decidín dar un paseo pola aldea. O ceo estaba dun azul amortuxado, no que abundaban as nubes grises, pero arrisquei e non collín paraugas. Cando estaba a piques de chegar á casa o ceo cambiou a un gris escuro e triste. Como tampouco collera chuvasqueiro decidín facer un esprinte e cando chegaba a meta sen folgos escoitei unha voz familiar que viña da cabana.

    ─Perséguete o demo?

    ─Non, oh! É que non quería mollarme ─contesteille.

    Entón deixou a táboa que arranxaba e avanzou ata min. Sinalou cara a Serra da Capelada e explicoume que para que choiva do norte en San Claudio ten que chover primeiro no Furado de Lucas, en Landoi, que sinalaba con seu índice.

    ─Escusabas correr, pois xa ves que alí aínda non chove ─díxome a modo de conclusión.

    Apenas dez minutos despois fun ao hórreo buscar unhas mazás e unha fina cortina de auga caía no Furado de Lucas. E de volta corrín outra vez, coa cesta chea, pois a cortina avanzara e agora si que chovía. O maxín seguía a facer das súas e tróuxome unha imaxe de fabricación propia: O meu sogro cun traxe azul mariño lucía coma un pincel diante do mapa das isóbaras. Entrei na casa cunha gargallada e exclamei, para sorpresa de todos:

    ─Pemán sempre acerta!

                                                Dolores Asenjo Gil